Een hyperactief jongetje loopt de praktijk binnen. Hij pakt gedurig naar een bepaalde plek op zijn lichaam en de mandjes speelgoed liggen binnen een paar seconden omgekeerd op de grond. Zijn vader probeert nog in te grijpen maar als therapeut observeer ik hem graag dus vraag ik de vader te gaan zitten en zijn zoon maar even te laten gaan zodat ik een goed indruk krijg.
Terwijl ik het intakeformulier met vader doorneem vallen me een aantal zaken op. De ene pupil van zijn zoon is kleiner dan de andere. Zijn ene voetje staat meer naar binnen gericht, er zitten eczeemplekjes bij de haargrens, zijn ene schoudertje is hoger dan het andere en in hurk valt 1 knie naar buiten.
Zodra ik met de kleine man in gesprek ga heb ik contact. Hij gaat gewillig op de behandelbank en laat het allemaal over zich heen komen. Terwijl ik mijn werk doe en vader uitleg geef ontspant het jongetje geheel en blijft dat volhouden tot ik klaar ben. Voor vader een bijzonder moment zegt hij, want zo rustig liggend heeft hij hem nog niet vaak gezien.
Voor mij als therapeut is het belangrijk dat ik een goed contact opbouw met mijn cliënt, of die nu jonger is of al senior. Ook een goede toelichting van wat ik constateer tijdens intake, anamnese en behandeling is voor mij van belang. En telkens weer is het fijn werken en rij ik met een goed gevoel over de werkdag naar huis.
Gisteren kreeg ik een aanvraag uit het land. Uiteraard zijn ook cliënten van verder weg welkom in mijn praktijk maar in dit geval kon ik deze oudere mevrouw een collega met vergelijkbare expertise aanraden die op 45 minuten rijden van haar woonadres. Heel fijn om zo iemand toch te kunnen helpen.